Een filosofisch prentenboek met veertien speelse dialogen tussen verschillende dieren. Elk van hen bekijkt de wereld op een originele manier. Wat vanzelfsprekend is, wordt bijzonder en wat bijzonder is, blijkt doodgewoon. Vriendschap, verlangen, jaloezie en opscheppen, niets menselijks is hen vreemd. Haas en Raaf praten over de baas zijn, Specht en Mol over schijn en werkelijkheid, Das en Ever over vriendschap, Muis en Eekhoorn over weten en vervelen, ... Uiteraard kan je het niet laten een vergelijking te maken met de dierenverhalen van Toon Tellegen. Vooral omdat Geert de Kockere titels als ‘Het was nog vroeg’ en ‘Het was een rustige dag’ gebruikt. Waar beide auteurs dieren gebruiken om menselijke banaliteiten en absurditeiten ten toon te spreiden, speelt De Kockere vooral met de taal an sich. Hij laat ons nadenken over de relativiteit van begrippen als ‘ochtend’ en ‘avond’. Wanneer Egel net wakker wordt, is het ‘ochtend’ voor hem, al begint het al te schemeren. En over ‘tijd’ en ‘op tijd zijn’. En over het feit dat een ‘grootste vriend’ ook een heel klein iemand kan wezen of wat de uitdrukking ‘met een ei zitten’ nu weer betekent. Maar ook over de platonische gedachte dat wat we zien alleen schijn is, wordt duchtig gediscussieerd. Elk verhaal beslaat één pagina en de rechterpagina wordt telkens gevuld met een illustratie van Johan Devrome. De dieren zijn vrij realistisch weergegeven, met vermenselijkte gelaatsuitdrukkingen. Hieruit kan je opmaken of de dieren lachen, kibbelen, genieten of schrikken. Het is geen boek, waar kinderen in hun eentje uren mee onder de wol kunnen kruipen. Het is een verhalenbundel, waar je af en toe een stukje uit voorleest om daarna met de luisteraar(s) een poosje te filosoferen.