Een meisje is echt gek op haar oma. Ze kijkt er altijd naar uit om haar te zien en dan met haar te kunnen dansen, want dat is het liefste wat ze samen doen. Maar dan wordt oma ziek en kan ze niet meer dansen met haar kleindochter. Er gaat een winter voorbij, maar dan ziet het meisje een jongen dansen. Dat vindt ze zo geweldig dat ze mee doet en vanaf dan terug zin krijgt in dansen.

De relatie tussen een kleinkind en een grootouder is iets heel speciaal. Monnique Haak heeft dat met woorden en Bart Bomas met zijn tekeningen mooi kunnen weergeven. Iedereen heeft wel zo een activiteit die je het allerliefste samen doet met je grootouders, voor het meisje in het boek is dat dansen. Zij danst met oma, 'tussen de bladeren van de bomen die bewogen in de wind'. Die bladeren zullen het chronologisch verloop in het boek leiden door de verandering van de kleur van de bladeren doorheen de seizoenen 'tot de bloesem confetti werd' en het meisje weer kon dansen, wat duidelijk aangeeft dat er na een moeilijke periode waarin je mag rouwen weer een komt waarin je doet wat je zo graag doet. Heel fijn en gedetailleerd wordt beschreven hoe dat meisje danst, je ziet het zo voor je. Letterlijk ook, want de illustratie sluit perfect aan bij het geschrevene. Het vormt echt één geheel. De warmte en liefde tussen oma en kleindochter komt heel goed naar voor in de tekeningen, soms heel intiem (samen arm in arm dansend), soms heel uitbundig (ondersteboven hangend aan het telefoneren). De tekst is ontzettend sober, staat vaak alleen op een volledig wit blad, waardoor de woorden wel goed gekozen moeten zijn om te vertellen wat je wil, bijvoorbeeld: "de sneeuwvlokken dansten tegen het raam, maar ik bleef op de bank zitten". Een heel sfeervol boek dat kinderen kan helpen om met verlies om te gaan.