Dag, is een klein, gevoelig boekje over iemand verliezen aan zelfdoding. Dit boek werd geschreven door de ogen van de 11-jarige Micha. Hij verliest zijn 16-jarige neef. Dat verlies verwerkt hij door brieven te schrijven aan zijn held, de voetballer Antoine Griezmann. Doorheen het verhaal en de brieven merk je hoe moeilijk hij het ermee heeft. Zijn omgeving probeert gepast te reageren, wat de ene al wat beter lukt als de andere. Het wordt pijnlijk duidelijk hoe woorden vaak tekortschieten en zelfs nog meer schade kunnen aanbrengen bij verlies. Maar gelukkig zijn er ook zijn buurmeisje en zijn juf die beseffen dat verdriet niet voorbij gaat en dat gedrag dikwijls een signaal is van onderliggende pijn.

Ik kan niks slechts schrijven over dit literaire pareltje dat verdriet zo fragiel weet te vatten. Is het de kunde van de schrijfster, of eerder het feit dat dit verhaal gebaseerd is op waargebeurde feiten? De leegte en het gemis zijn treffend beschreven en raken je tot op het bot.