Voor Jamie lijkt de wereld aan haar voeten te liggen wanneer ze wordt uitgekozen tot de jongste redactrice van het nieuwe televisieprogramma Black Box. Bovendien krijgt ze de kans om samen te werken met de knappe en bekende regisseur Rijn, voor wie ze al snel als een blok valt. In Black Box kunnen de televisiekijkers het wel en wee volgen van zes jongeren die zich vrijwillig gedurende één maand laten opsluiten in een zwart huis op de pier. De verliefdheid en het spektakel vertroebelen Jamies beoordelingsvermogen. Ze is zeventien, mooi en ze schittert aan de strakke zijde van Rijn. Ondanks talrijke 'vege tekens' gaan de ogen van Jamie pas open wanneer het flink begint fout te lopen. Voor de ogen van miljoenen kijkers ontwikkelt zich het hallucinante einde van Black Box. Dit verhaal vertelt op een meeslepende manier over hoe de fantasiewereld en de echte wereld met elkaar kunnen verward worden. Het schenden van de privésfeer en het exposeren van persoonlijk leed tot vermaak van jan en alleman worden hier aan de kaak gesteld. In dit proces laat de auteur ons zien hoe gemakkelijk mensen te manipuleren zijn. Bovendien gaat niemand vrijuit. De kijker wordt opgevoerd als gelegitimeerde voyeur, die door 'onschuldig' televisiekijken, medeschuldig is aan het onrecht dat gebeurt. Dat de auteur de dingen daarbij uitvergroot, valt te vergeven. Het past in de lijn van haar onderwerp. Enkel die dingen die buiten formaat zijn, zijn nog interessant. Integriteit en zelfrespect verworden tot betekenisloze begrippen. De personages zijn, met uitzondering van Jamie, stereotiep uitgewerkt. Het verhaal gaat met hen aan de haal in een snel tempo. De interviews, in de tegenwoordige tijd geschreven, lijden telkens het verloop van het verhaal in. Dat verhaal speelt zich af in de verleden tijd. Dit geeft de lezer de kans om kennis te maken met twee Jaimies. Eén Jaimie die deel uitmaakt van een bende mediageile figuren en een andere Jaimie die beschaamd en met hervonden zelfrespect terugblikt op wat haar en anderen overkwam. Met het zinnetje: “ik was zeventien en ik had het laatste woord”, legt Woltz de verpletterende verantwoordelijkheid bij de volwassenen. Dit boeiende boek gaat niet alleen over het schenden van de privé- sfeer, ook de hele uiterlijkheidscultuur en de daaraan verbonden seksualisering van de maatschappij worden aan de kaak gesteld.