Op een warme zomeravond komt Appelsnoes uit een appelboom gevallen. Ze klopt aan bij de appelboer en wordt daar opgevangen als was ze zijn eigen kind. De fruitfee heeft het allemaal zo voor haar geregeld. Als ze twaalf is, ontdekt Appelsnoes het “droevige verhaal zonder einde”. Ze raakt in de ban van het verhaal en gaat met behulp van Tulp (een sprekende tulp) op zoek naar de waarheid. Samen beleven ze sprookjesachtige avonturen met een fruitig tintje. Appelsnoes is de heldin van het verhaal, aan het eind komt alles goed en eten ze natuurlijk heerlijke ... appelflappen! Het hele verhaal is mijn inziens wat àl te fruitig, om niet te zeggen: zoetsappig. Het lijkt wel een promotieboek voor de Belgische fruitboeren. De woordspelingen, beschrijvingen en fruitige vergelijkingen zijn gekunsteld en de humor is niet bepaald verfrissend. "Hij boog zo diep, dat zijn broek scheurde." De zwart-wittekeningen die het boek illustreren zijn karikaturaal en helemaal niet sprookjesachtig.