Anton is een kleuter. Hij heeft een hond, Harley. Harley is de centrale figuur in het boek en ook de verteller. Van hem kom je te weten hoe Anton geleerd heeft hoe je met een hond moet omgaan. Je krijgt dus alle situaties vanuit het standpunt van de hond. Harley vertelt hoe hij zich bij elke situatie voelt. Hij vertelt ook dat veel kinderen dingen fout doen en probeert mee te geven hoe het dan wel moet. Er zijn twaalf duidelijk herkenbare situaties. Die worden kort geschetst. Dan krijg je twee tekstjes: het ene (geïllustreerd met een hondendrol) omschrijft wat er fout is, het andere (prent van een hondenbeen) verhaalt wat goed is. Op die manier is het verschil goed duidelijk. De situaties zijn heel realistisch: een vreemde hond benaderen, graaien in de etensbak van een hond, de hond als speelgoed beschouwen, … Er wordt duidelijk uitgelegd hoe een hond zich voelt bij een gestelde daad, wat het gevolg kan zijn, en hoe een hond in zo een situatie denkt. Gelukkig komt ook het positieve aan bod: hoe gelukkig een hond kan zijn als hij goed en correct behandeld wordt. Je leert als kleuter vooral dat het nodig is dat er duidelijke afspraken zijn en dat een hond moet gehoorzamen. Het boek komt nogal belerend over. Het blijft vooral de taak van de ouders om de opvoeding van een hond op zich te nemen en de plaats van de kinderen hierin te bepalen. Jonge kinderen gaan hier weinig boodschap aan hebben. Het is wel leuk als je gemaakte afspraken extra wil herhalen of illustreren. Kleuters kan je niet met een hond leren omgaan door hen een boek erover voor te lezen. Daar is meer voor nodig. Het boek is wel leuk vormgegeven en origineel opgevat.