Toekie voelt zich eenzaam. Haar vrienden hebben geen tijd voor haar: Wouter is op wereldreis en Gwen is voortdurend aan het studeren. Haar papa zit in het buitenland voor zijn werk. Haar moeder volgt een cursus pottenbakken. Zus Kim zit op de toneelschool en verblijft in Amsterdam. Op school is het net of niemand Toekie ziet staan. Daarom besluit ze een nieuwe kledingstijl te ontwerpen zodat ze meer opvalt. Haar nieuwe kledingstijl heeft onmiddellijk effect. Milo, een leuke jongen, valt bijna van zijn fiets wanneer hij Toekie ziet lopen in die rare kleren. Hij wil haar graag helpen op zoek gaan naar bruikbare kleren. Ze gaan samen de container doorzoeken. Maar wanneer hij in de tweedehandswinkel een jasje steelt, loopt het allemaal wat uit de hand. Inspirerende doe-ideëen worden gecombineerd met de belevenissen van de prettig gestoorde Toekie. Na ‘Doe eens iets raar met je haar‘ en ‘Feestbeesten en discodiva’s’ is dit het derde deel in de reeks. Het verhaaltje is kort en flauw en heeft als voornaamste functie de originele kledingstijl van Toekie weer te geven. Je vindt veel tips om zelf handschoenen, hoeden, rokken, enz. te maken. De sms-taal en de chatwoordenlijst achteraan storen me persoonlijk enorm. De kaft ziet er door de hevige kleuren en blinkende cd’tjes origineel uit. De tekeningen vertonen spijtig genoeg alleen grijstinten maar illustreren heel goed de kleren die Toekie ontwerpt. Er staat zelfs in hoe je zelf vilt maakt of patronen kan natekenen. De tekeningen en tips staan soms op een andere bladzijde en lopen niet altijd synchroon met de tekst. Het verhaal is ook vrij moraliserend: het is niet omdat Toekie haar imago verandert (ze ziet er nu anders uit) dat zijzelf veranderd is; eigenlijk blijft ze heel blij met zichzelf: 4@ltijd mezelf! Het boek kon me maar weinig boeien.