Morrigan Crow is geboren op Avondstond, het meest verschrikkelijke tijdstip om als kind op geboren te worden. Ze woont in Jakhalsgat, een stad in de staat Groot Wolfsare. De plaats waar men gelooft dat iedereen die geboren is op Avondstond vervloekt is. Ze worden verantwoordelijk geacht voor alle ongelukken die in hun wijde omgeving plaatsvinden, van hagelbuien tot hartinfarcten. Bovendien sterven ze om middernacht op hun elfde verjaardag want dan komt de Meute van Rook en Schaduw hen halen.

Avondstond is aangebroken en Morrigan staat dus een gewisse dood te wachten. Maar dat is buiten Jupiter Noord gerekend. Net voordat de Meute Morrigan komt ophalen, wordt ze gered door deze zonderlinge figuur. Hij neemt haar mee naar een nieuwe, wonderlijke wereld: Nevermoor. Helaas mag Morrigan daar niet zomaar blijven. Ze moet lid worden van het exclusieve 'Wondergenootschap'. Om daar deel van uit te kunnen maken, moet ze vier onmogelijke proeven doorstaan en bewijzen dat ze een uniek talent heeft. Vooral dat laatste ziet ze helemaal niet zitten want ze weet zeker dat ze geen talent heeft, tenzij je vervloekt zijn een talent kan noemen ... Jupiter blijft overtuigd van haar slaagkansen en moedigt haar aan om door te zetten. Het maakt voor het Wondergenootschap niet uit hoe getalenteerd je bent, zolang je maar eerlijk, moedig en vastberaden bent. Veel keuze heeft Morrigan niet want we weten allemaal wat haar anders te wachten staat ...

Wat een fantastisch verhaal in alle betekenissen van het woord! Het zit boordevol spanning, humor, fantasie, vriendschap en schitterende personages. Je stapt in een magische wereld met een bijzonder tijdsysteem vol fascinerende figuren. Het boek leest als een trein, verveelt nooit, blijft spannend en is ook hartverwarmend. Kortom: je krijgt er gewoon niet genoeg van! Het is een pageturner van de beste soort. Wat een debuut van Jessica Townsend!

De omslagillustratie vind ik ook heel mooi. Het omvat enkele belangrijke elementen uit het verhaal. Een kleine bedenking hierbij is dat het misschien meer de aandacht zal trekken van meisjes dan van jongens. Dat zou jammer zijn want 'Nevermoor' is naar mijn gevoel geen typisch meidenboek. Bij het begin van elk hoofdstuk is er een kleine illustratie voorzien in grijstinten. Meer is ook niet nodig omdat het verhaal op zich veel fantasiebeelden oproept.

Ik kan nog wat gooien met superlatieven maar liever zeg ik dit: Nevermoor (for)ever more!