Spookpijn is een pijn die niet zomaar weggaat. Die pijn krijg je als je iets mist dat van jezelf is. Een arm of een been. Het been is weg, maar de pijn blijft zeuren. Dat vertelt mama aan Tuur en daardoor beseft Tuur dat hij ook spookpijn heeft. Papa heeft mama en Tuur al een tijdje verlaten en de jongen mist zijn papa enorm. Dit is het verhaal van Tuur bondig samengevat, maar het is echt meer dan dat. De lezer wordt onverbiddelijk meegesleurd in alle emoties die je overvallen als je een geliefde moet missen. Eerst is Tuur verwachtingsvol en geduldig. Papa is in Amerika, dat vertelde mama zelf, en hij is daar op zoek naar het geluk. Omdat papa zelf moeilijk kan kiezen, duurt het waarschijnlijk ietsje langer vooraleer hij het geluk gevonden heeft. Tuur besluit daarom brieven te schrijven. De brieven geven heel duidelijk een groot gemis aan en vertalen letterlijk dat het geduld van Tuur op raakt. Zo maakt onrust zich meester van Tuur. In Amerika sluipen immers vele wilde dieren rond. Poema’s, krokodillen en spinnen maken het er heel onveilig en Tuur bedenkt dat zoeken naar geluk in Amerika een levensgevaarlijke klus is. Opnieuw worden er brieven geschreven die aan de president van Amerika geadresseerd worden. De president zal vast willen helpen. Doorheen de rauwe, realistische waarheid van een papa die weg is en misschien niet meer terugkomt, wordt een web van fantasie geweven. Deze verzonnen wereld houdt Tuur overeind. Ze zorgt ervoor dat Tuur zelf stappen onderneemt om papa terug naar huis te halen en creëert zo toch een geloofwaardige beleving van een achtjarige jongen die zijn papa mist. In een laatste wanhoopsdaad om papa thuis te krijgen, brandt Tuur een kaars op de vensterbank. Een man op de radio gaf immers deze oplossing zelf aan. Maar ook deze poging mislukt, de keukengordijnen vliegen in brand en de mama van Tuur reageert eerst ontzettend boos. ’s Avonds volgt echter bij mama en Tuur het volle besef dat ze allebei spookpijn hebben. Het verhaal van Tuur ontroert diep en beklijft op alle mogelijke manieren. De korte, doch heldere zinnen geven het verhaal een vaart zonder daarbij voorbij te gaan aan echte emoties. De humoristische passages en de goede afloop maken het verhaal voor velen toegankelijk. De illustraties nemen weinig ruimte in beslag, maar onderstrepen wel de emotie die in dat hoofdstuk aan bod komt. Een fijngevoelig boek, met zin voor humor dat van in het begin boeit!