Griekse mythen toegankelijk maken voor beginnende lezers: daar dient deze reeks voor. In dit deel diept het duo Fornasari-Lang het Hercules-verhaal op: de supersterke Hercules krijgt van zijn neef Eurystheus 12 werken die hij moet volbrengen. Samen met z'n broer, Iphicles, durft hij elk avontuur aan. Zou het hem lukken?

In de twee zinnen om het verhaal uit te leggen, merk je alvast dat Griekse mythen niet zo gemakkelijk zijn: Hercules, Iphicles, Eurystheus ... De namen alleen al zijn niet zo eenvoudig! Daarom beslisten Lang en Fornasari de drie personages aan de hand van een kleine inleiding en een prentje, niet meer volledig uit te schrijven. Zo struikelen de jonge lezertjes niet telkens over de namen. Het leidt er echter toe dat de drie op elkaar gelijkende mannen niet gemakkelijk van elkaar onderscheiden worden tijdens het lezen, en je alsnog vooraan in het boek moet gaan kijken wie nu net aan het woord is. Misschien kon het gemakkelijker opgelost worden door de namen te vervangen door 'de held', 'broer' of 'neef'? Ook is me niet helemaal duidelijk waarom het woord Hydra (een vijfletterwoord) een prentje moest krijgen, maar dat het woord 'tweelingbroer', de naam 'Olympus' en een zin als 'de vijand loert om de hoek' wel gewoon de revue passeerden.

Ook is het verhaal zo hard versimpeld dat het uiteindelijk geen steek meer houdt; waarom zou Hercules zich met de twaalf werken bezighouden? En wat doet zijn broer daar voortdurend bij? Het verhaal begint bij Hercules en Iphicles als kleine baby, gaat over naar een hoofdstuk over wapens, en valt zonder pardon in de twaalf werken. Op de schamele 32 pagina's die het boek telt, lukt het dan ook niet om het verhaal met enige spanning en duidelijkheid te brengen. Ik vrees dat de auteurs een beetje te hoog gegrepen hebben om dit verhaal te willen vertellen aan 7-jarige lezertjes (of AVI-M4). 

De prenten daarentegen zijn modern en aangenaam om naar te kijken. Ze frissen het boek en haar ietwat teleurstellende teksten op: weg met het idee dat mythes oud en stoffig zijn! Of het lettertype op de kaft en dat van de titels binnenin even leesbaar zijn voor nieuwe lezers, betwijfel ik een beetje. Ook de tekstzetting waarbij de inspringing van de zinnen niet aan de lijn is, maar een beetje in functie van de beelden, lijkt me geen al te beste keuze voor het doelpubliek – al oogt het natuurlijk wel mooi.

Hoewel de opzet en verfrissende elementen van de schrijver en auteur leuk zijn, loopt het boek zijn doel(publiek) helemaal mis. Misschien ligt het daarbij ook aan het verhaal van Hercules? Mijn collega-recensent Annelies leek alleszins meer overtuigd van het andere boek in de reeks, Theseus en de Minotaurus.