Zij en haar

Met dit boek begeeft Dirk Bracke zich in de wereld van de adolescente holebi’s. Twee jaar geleden kwam Margaux om bij een ongeluk. Eve, haar beste vriendin, is haar nog niet vergeten. Maar haar leven gaat verder: andere vriendinnen, een tennisclub, de school,… Op de speelplaats kruisen haar blikken die van Céline, een ouderejaars. Eve is in de war, ze voelt iets, er is een zweem van herkenning en een enorme aantrekkingskracht die haar in de war brengen. Maar ze weet dit niet te plaatsen. Tibo wordt verliefd op haar, en Eve gaat erin mee. Ze vindt hem wel aantrekkelijk en wil niet onderdoen voor de anderen. Maar het voelt niet goed. Margaux duikt voortdurend op in haar -meer en meer erotisch getinte- dromen. Ze maakt kennis met Céline. Al snel worden ze verliefd op elkaar. In het begin verbergen ze hun relatie, omdat ze schrik hebben voor de reacties van hun vrienden/vriendinnen, en ook natuurlijk van Eves ouders. Na heel wat getob out Eve zich. Haar ongerustheid bleek voorbarig want iedereen reageert erg begripvol. Zoals we dat van Dirk Bracke gewend zijn, kaart hij in dit boek alweer een probleem aan dat sterk onder de jongeren leeft. Hij treedt het open en bloot tegemoet, en windt nergens doekjes om. Maar het blijft allemaal een beetje oppervlakkig en het gaat allemaal nogal gemakkelijk. Iemand noemde hem ooit de ‘Jambers van de jeugdliteratuur’ en dat is een epitheton dat hem voor dit boek op het lijf geschreven is. Het probleem wordt aangekaart, er is redelijk wat aandacht voor de meer spectaculaire kanten van de zaak, zoals de soft-erotische beschrijvingen, e.d., maar het worstelen met de anders-geaardheid, de reacties van de anderen… komen m.i. niet al te diepgaand aan bod. Over het algemeen genomen vind ik zijn aanpak vrij tweeslachtig. Dat geldt ook voor het taalgebruik: enerzijds direct en recht voor de raap, anderzijds vrij omfloerst. Dat neemt niet weg dat dit boek, net als alle andere boeken van Bracke, erg vlot en met veel vakmanschap geschreven is. Je leest het in één ruk uit. Maar er is weinig plaats voor reflectie. Alles wordt voorgekauwd, en dat vind ik een beetje jammer. Zelfs mijn 15-jarige dochter -nochtans een hevige Bracke-fan- was van dit boek niet onder de indruk. Teveel van hetzelfde. Jammer.