Werk

Sieb Posthuma: zijn naam oogt wat vreemd op een postuum overzicht van zijn werk. Zeker wanneer je leest dat hij er in 2014 zelf een einde aan gemaakt heeft, omdat hij het licht in zijn leven niet meer zag. Nochtans is de man herhaaldelijk bekroond voor zijn werk, dat bovendien zijn weg vond in binnen- en buitenland. Zijn nalatenschap is zeer divers: illustraties voor (kinder)boeken, kranten en tijdschriften, maar ook decors, kostuums, muurschilderingen, postzegels en keramiek. Een deel ervan werd geselecteerd voor dit boek, dat tegelijk uitkwam met een tentoonstelling in Teylers Museum in Haarlem. Het boek bevat geen tekst, op een grappige introductie en een verantwoording na. Het werk moet dus voor zichzelf spreken. En dat doet het ook. De ene keer brengt het je aan het lachen, wanneer je ontdekt dat de lampen in de opera uit penissen gebouwd zijn bijvoorbeeld. Penissen komen trouwens nog wel vaker terug. De andere keer word je er stil van, wanneer een jongen opgesloten lijkt in een claustrofobische ruimte, of bij de terneergeslagen figuur in het grijs, met het opschrift LUL op zijn trui. De gezichtsuitdrukkingen spreken altijd boekdelen, zelfs wanneer een figuur uit niet meer dan wat zwierige kriebelende zwarte lijntjes bestaat. Postuma’s werk gaat van zwart-wit over aquarel in de meest prachtige kleurschakeringen tot collages met krantenpapier of pleisters. Ook inhoudelijk is er een enorme diversiteit: van uitbundig en kleurrijk vrolijk, over poëtisch, tot vlammend kritisch en snoeihard. De religieuze vrouw (non?) met dichtgenaaide mond is daar een sprekend voorbeeld van, of het zwart geklede strenge (dominee?) gezin dat in schril contrast staat tot het opschrift “ongelooflijk veel plezier en ambiance”.