In dit boek staat er maar één vraag centraal: wat zou jij doen als je ’s nachts wakker wordt met een gewei op je hoofd.
We zien een jongetje waarbij dit het geval is. Verschillende opties komen aan bod: hopen dat het de volgende ochtend verdwenen is, aan papa vragen om het af te zagen, naar de dokter gaan, er mee leven en het nuttig gebruiken, kunstjes mee doen, een clubje oprichten met lotgenoten, enzovoort. Een antwoord is er niet, want dat moet de lezer zelf formuleren.
Op zich is het idee origineel, maar wat moet je ermee? Is de moraal dat je jezelf moet aanvaarden zoals je bent en dat iedereen wel iets bijzonders heeft? Op de prent, waar Van Genechten schrijft "Ach, misschien valt zo’n gewei op je hoofd best mee. Tenslotte heeft iedereen wel wat ..." zie je het jongetje omringd door allerlei mensen. Je gaat op zoek naar wat die mensen dan wel hebben, maar ver kom je niet: een bril, een kind, een man met weinig haar, een kind met sproeten ... Dan lijkt het idee me toch wat vergezocht. Persoonlijk vraag ik me af wat een kind heeft aan dit boek, het is net te vreemd en buiten proportie. Het thema ‘anders zijn’ komt vaak aan bod en in veel boeken op een leuke en originele manier, maar hier ontspoort het wel totaal. De prenten zijn groot en druk en beslaan de twee volledige bladzijden. Ze ondersteunen het verhaal en zijn gelukkig soms wel grappig. Maar hoe vreemd is het om een stel ouders gelukkig naar hun zoon te kijken die met het gewei als vervangende kerstboom dient? De woordenschat is niet echt kindgericht en moeilijk. Lees maar eens ‘geweiachtige uitgroeiingen’ voor aan een kleuter ...
‘Wat zou jij doen?’ is een vreemd, bizar boek zonder meerwaarde. Misschien kan het de fans van Guido van Genechten bekoren, maar of kinderen hier nu echt iets aan hebben valt te betwijfelen.