Voor dit boek heb ik niet veel lovende woorden over. Het verhaal is erg ongeloofwaardig, slecht verteld, cliché en oppervlakkig.
Het gaat over de teletijdmachine van het WARP-team, een speciale eenheid van de FBI. Door omstandigheden zit ook Chevon in dit team, een zeventienjarige wees. Zij moet de capsule bewaken. Het is erg saai, tot er op een dag beweging komt in die capsule. De uitvinder van deze capsule is in het verleden immers vermoord door de magiër en huurmoordenaar Garrick, in het bijzijn van zijn onwillige leerjongen Riley. Per ongeluk komt ook Riley mee naar het heden. Daar wordt hij onmiddellijk gearresteerd. Er wordt een speciale eenheid naar het verleden gestuurd om de moordenaar te grazen te nemen. Garrick is hen echter allemaal te snel af en weet op die manier ook naar het heden te komen. In de teletijdmachine gebeuren allerlei mutaties, zodat Garrick een supermens wordt die moeilijk te verslagen is. In de rest van het boek volgt dus een strijd tussen Chevon en Riley aan de ene kant en Garrick aan de andere.
Om dit verhaal geloofwaardig te houden zegt Chevon regelmatig: “Als ik hier niet echt in zat, had ik het niet geloofd”. En dat is exact wat de lezer ook denkt. Maar helaas zit die niet echt in het verhaal, dus geloofwaardig wordt het er niet door. Denk bijvoorbeeld aan het feit dat Riley ongeschonden naar de nieuwe tijd kwam en Garrick vaardigheden heeft om elke molecule in zijn lichaam te controleren zodat hij zijn volledige uiterlijk kan veranderen.
Bovendien komen we erg weinig van de personages te weten tot we het verhaal in het verleden nodig hebben voor iets wat er weldra in het boek zal gebeuren. Hierdoor lijken al die gebeurtenissen gewoon bij elkaar gezette verhaaltjes en ontbreekt de spanningsopbouw doorheen het hele boek.