Jaspers vader gebruikt zijn vuisten: om zijn zoon te straffen, om zijn vrouw in het gareel te houden … Totdat Jasper het niet meer kan aanzien en terugslaat, als zijn vader voor de zoveelste keer zijn moeder bont en blauw slaat. Zijn vader valt voor dood neer. Jasper vlucht het huis uit. Hij krijgt een lift van Bryce, die hem meeneemt naar een plek waar hij zich veilig waant, waar hij zelf zijn eigen keuzes kan maken. De relatie tussen Bryce en zijn dochter Malika leert Jasper dat je je vuisten niet nodig hebt om respect af te dwingen of om liefde te krijgen. Toch mist hij zijn moeder, en vooral, zijn vriendin. Hij schrijft haar een briefje, en zo komt zijn vader hem op het spoor. Zijn leven, dat langzaamaan weer vorm leek te krijgen wordt meedogenloos verstoord. Maar met de hulp van Bryce en Malika, en uiteindelijk ook zijn moeder, weet hij zijn vader het hoofd te bieden en een nieuw leven te beginnen. Rudi Hermans schreef al meerdere adolescentenromans waarin hij zich inleefde in de complexe gevoelswereld van jongvolwassenen. Ook in dit boek staat de auteur pal naast Jasper, zijn hoofdpersonage en beschrijft hij wat er gebeurt, wat er in hem omgaat. Het lijkt haast een ‘stream of consciousness’, maar dan in de derde persoon, af en toe onderbroken door een verteller. Dit heeft tot gevolg dat je als lezer maar stukje bij beetje informatie krijgt. Deze verteltechniek schept een bevreemdende, vrij ongemakkelijke sfeer, parallel met de vreemde situatie waarin Jasper zich bevindt. Net zoals Jasper het met iedereen moeilijk heeft, met iedereen in conflict gaat en moeilijk met de gebeurtenissen kan omgaan, zo moet ook de lezer de situatie doorgronden. Dat gaat niet vanzelf, dat vraagt enig doorzettingsvermogen. Te veel naar eigen smaak. Alle andere personages worden diep uitgewerkt. Dat geeft het boek een extra dimensie. Ik vind het jammer dat de traumatische ervaringen uit het leven van Bryce en Malika zo naadloos aansluiten bij en tot voorbeeld dienen voor die van Jasper. Daardoor krijgt het boek iets gekunstelds, iets te ‘geconstrueerds’, wat afbreuk doet aan de diepgang. Al bij al is dit een somber, donker verhaal met uiteindelijk toch nog een happy end. Jasper en zijn moeder vinden de kracht weg te gaan, om opnieuw te beginnen.