Max’ moeder is omgekomen bij de aanslagen in Madrid. Haar vader heeft een nieuwe vriendin – Lou Pistache – en dat is een kreng. Als haar vader meedeelt dat hij voor hen een wereldreis met een zeilboot heeft georganiseerd, begint Max te twijfelen. Moet ze haar hartsvriendin Joni in de steek laten net nu die verteld heeft dat ze zwanger is? Zal ze Dixie, de knapste jongen van school én haar vriendje, op wie ze smoorverliefd is, alleen moeten laten of zelfs hun relatie moeten verbreken? Zal ze met haar nieuwe moeder kunnen leven op die paar vierkante meters van een zeilboot? En wat met school? Bovendien is Lou Pistache zwanger. Max en haar vader vertrekken alleen; Lou Pistache komt achterna. Dixie mag mee tot de Canarische Eilanden, dus dat scheelt. Deel 2 begint drie jaar later. De Milagro is tijdens een tropische storm ergens in de buurt van de Caraïben vergaan. Samen met de Talbots zijn ze aangespoeld op een onbewoond eiland. Ze overleven met wat ze op het eiland vinden. Langzaam hebben ze een nieuw bestaan opgebouwd, ze kunnen immers enkel per toeval gered worden. En dan slaat het noodlot een tweede keer toe. Zowel mevrouw Talbot als Max’ vader overlijden aan een geheimzinnige koorts. Ook haar kleine broertje Timmie wordt ziek. Bij een tropische storm wordt het eiland zowat verwoest door een vloedgolf. Max en Timmie kunnen ternauwernood ontsnappen en trekken naar de andere kant van het eiland. En dan ondekt Max dat haar vader niet helemaal de waarheid verteld heeft … Het boek is aangenaam geschreven en leest vlot weg. Max is een zeer herkenbare tiener, en daardoor geslaagd als personage. Als lezer sta je heel dicht bij Max en alles wat ze voelt en denkt. Haar personage wordt heel goed uitgewerkt, en dat geldt ook voor Joni en Dixie. Om haar vader hangt een ietwat mysterieuze, bohémienachtige sfeer. Lou Pistache lijkt een beetje op het karikaturale domme blondje. Ze doet echter haar best en probeert van de situatie het beste te maken. Op het einde blijkt ze toch wat meer in haar mars te hebben dan Max oorspronkelijk dacht. Het verhaal wordt wel in de derde persoon verteld – de dagboekfragmenten van Max niet te na gesproken – maar toch zien we de personages meestal door de bril van Max. Dit is een mooi boek over vriendschap, over verliefdheid en over de zoektocht naar geluk.