In het mussennest is er een vogeltje dat niet kan tjilpen. Tot ieders ontzetting kan het alleen maar kwaken. Dat is niet naar de zin van zijn grotere broers, die hem dan maar uit het nest zetten. Het musje komt gelukkig terecht bij de oude eik, die de hulp inroept van een machtige, maar arrogante en ijdele heks Piadora. Zij maakt zich sterk dat ze vogeltje Kwaak wel snel kan leren tjilpen, maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Pas als ze zelf deemoedig het hoofd buigt, en de raad van haar oude tante Pukkelpop accepteert, kan ze Kwaak helpen. In haar praktijk als voetreflexologe, herboriste en relaxatietherapeute heeft de auteur heel wat contact met jongeren met problemen allerhande. Tijdens deze sessies ontstonden verhalen met een "diepe moraal die ieder van ons kan boeien". Vogeltje Kwaak is zo’n verhaal. De auteur wil ons leren dat we fier mogen zijn op onszelf én dat we niet mogen neerkijken op anderen. Een verhaal met een moraal dus, die, mocht je hem op het einde nog niet begrepen hebben, ook nog eens expliciet verwoord wordt. Helemaal bizar is dat er wel gefocust wordt op de arrogantie van de heks, maar dat er verder helemaal niets meer gezegd wordt over de broers die het musje verstoten. Dat kan dan blijkbaar wel! Kortom, dit is een flauw, melig en voorspelbaar verhaalje vol clichés zoals er dertien in een dozijn gaan. En dat geldt ook voor de illustraties.