In het voorwoord vertelt Fiep, de ik-figuur in dit verhaal, dat ze is geboren in een vieze familie, dat ze dat leuk vindt en dat ze altijd erg moet lachen om vieze dingen en vieze verhalen. Wie niet van vieze dingen houdt, moet het boek maar dichtslaan en wegleggen. Wie toch verder leest, maakt kennis met Fieps familie. Haar beide broers hebben een nadrukkelijke scatologische belangstelling. Ze houden niet alleen wedstrijdjes in het drukken van de hoogste berg of mooiste letter poep. Ze genieten tevens ontzettend van vieze situaties waarmee ze anderen in verlegenheid brengen. Ook al willen ze wel proberen om het leven voor hun moeder, die stilaan genoeg krijgt van haar vieze huisgenoten, gemakkelijker te maken. Toch lijkt het alsof elke doodgewone situatie telkens eindigt in een hilarische toestand waarin alles en iedereen onder de viezigheid komt te zitten. ‘Verhalen van een vieze familie’ is een vlot geschreven verhaal met levendige dialogen. De gevoelens van Fiep, die enerzijds haar moeder wil steunen en anderzijds moeilijk kan weerstaan aan de humor van de beide jongens, komen in dit ik-verhaal goed tot uiting. Zoals de auteur in zijn toelichting beschrijft, had het schrijven en voorlezen van zelf-beleefde vieze verhalen een bevrijdend effect. Hij hoopt dat de lezer er zelf plezier aan beleeft en stelt voor dat wie het echt te vies vindt, het boek maar moet doorgeven aan een vriendje of vriendinnetje. Hij is ervan overtuigd dat er tal van mensen bestaan die gek zijn op vieze verhalen.