Wanneer Merel haar bed in wil, kijkt ze verrast naar een klein wit spookje tussen haar lakens. Ze laat het spookje met alles meedoen, zoals badje nemen, allerlei spelletjes doen in de tuin, ... Al gauw blijkt dat het spookje alles voor zich op eist: het speelgoed, het lekkers. Delen noch spelen kent dit spookje. Er zit voor Merel niets anders op dan verder alleen te spelen. Dit zint het spookje niet en gaandeweg laat Merel het ervaren hoe plezierig samen spelen wel kan zijn. Het wordt zo reuzefijn dat ze ‘s avonds een feestje bouwen, maar de volgende morgen is het spookje verdwenen. Het boek is uitnodigend door de lieftallige illustraties die geanimeerd overkomen en sympathie voor het spookje opwekken. De pasteltechniek die in de achtergrond sterk tot uiting komt, roept een zachte sfeer op. Een leuk verhaal, prettig ingekleed, goed verteld, kernachtige en klare taal die zo helder is dat je het prentenboek zo kunt voorlezen.