Yannick en Davy, tweelingbroers, gaan op een avond samen met enkele klasgenoten naar het kerkhof. Ze willen er een kijkje nemen. Het kerkhof is verboden terrein voor iedereen die er niets te zoeken heeft. Het is het territorium van César, de conciërge en zijn hond Satan, een zwarte Rottweiler. César is al 86 maar omdat het onderhouden van het kerkhof zijn leven was geworden, is hij gewoon gebleven. De kinderen gaan een kijkje nemen of er satanische rituelen plaatsvinden. Wim, de zoon van de bakker, verliest z'n GSM en keert later die nacht alleen terug. Satan krijgt hem echter te pakken en bijt Wim drie vingers af. Wanneer de hond een dag later sterft, lijkt het erop dat hij vergiftigd is. Ook César sterft van verdriet. Maar als Wim onverwacht sterft, loopt de situatie helemaal uit de hand. Bij de begrafenis wordt Wim zelfs opnieuw levend en 's nachts duikt Satan ook terug op. Yannick en z'n vriendin Hanne ontdekken dat er illegaal gif nl. toxine wordt geloosd op het kerkhof. Samen met dokter Waremme komen ze achter de waarheid. Toxine is een biologische gifstof die vrijwel onmiddellijk het zenuwstelsel aantast, waardoor je sterft. Maar na de dood blijft het de hersenschors prikkelen waardoor je weer tot leven komt terwijl je lichaam verder rot. Als gevolg van een mislukt experiment wordt het goedje 's nachts gedumpt in de gracht naast het kerkhof. Dit water kwam in het drinkwater van Satan terecht en vergiftigde zo ook Wim. De enige manier om de lijken te stoppen is ze de hersenen in te slaan en ze te verbranden. Het is echt wel griezelen met dit verhaal. Het gaat in eerste instantie niet over spoken of monsters maar wel over tieners en een hond. Wat het verhaal heel levensecht maakt. De kinderen worden herkenbaar beschreven. Wanneer ze ontdekken wat er juist gebeurd is met Wim is de spanning te snijden. Vooral omdat je beseft dat Wim nu als lijk een gevaar is voor alle kinderen. Van het ogenblik dat de levende lijken, zombies, opduiken, is het hek van de dam en wordt het echte horror. Hoewel je pas laat in het boek merkt wat er aan de hand is, krijg je af en toe wel een hint dat er wat spannends staat te gebeuren. (p. 62 hij waste zijn handen veertien keer in één uur tijd, zo zou hij later vertellen.) Voor de liefhebbers van het genre, een verhaal om nog lang na te bibberen!!!