Chris Colfer, die vooral bekend werd door zijn rol als Kurt Hummel in Glee, leek in de interviews die ik van hem zag een erg grappige man te zijn. Ik verwachtte dan ook veel van dit boek. Jammer genoeg werden die verwachtingen niet ingelost. Als ik er één woord moet op dit boek moest plakken, zou ik kiezen voor “vlak”. De plot van het verhaal is erg mager, de personages totaal niet uitgediept en (tot mijn verbazing) is het boek ook helemaal niet grappig. Verder dan een flauwe glimlach hier en daar is het nooit gekomen.
Het boek gaat over een tweeling die in Toverland terecht komt, een land waar alle sprookjesfiguren samen wonen. Hoewel de tweeling elkaars tegengestelde zijn (Koen is minder slim en sociaal, Alexandra is het weetgierige seutje), kunnen ze erg goed met elkaar overweg. Ze zijn net hun vader verloren en dat heeft broer en zus dichter bij elkaar gebracht. Als Alexandra verdwijnt in het sprookjesboek dat ze van hun oma krijgt, aarzelt Koen niet en springt hij haar achterna. Nu kunnen ze niet meer terug, tenzij ze de wensspreuk kunnen gebruiken. Hiervoor hebben ze zeven voorwerpen nodig. Tijdens de queeste komen ze allerlei figuren tegen die ze kennen vanuit sprookjes. Maar ook in sprookjesland heeft de tijd niet stilgestaan en deze figuren hebben elk een verder leven ontwikkeld.
We maken kennis met Roodkapje, die een echt kreng is geworden en met de boze stiefmoeder die wel een goed hart blijkt te hebben. Het concept is leuk uitgewerkt. Hoe de band tussen Sneeuwwitje en haar stiefmoeder evolueerde, hoe de wolven reageerden toen de boze wolf werd gedood, … je komt het te weten tijdens deze reis door Toverland. Jammer genoeg is de queeste van de tweeling zelf niet even boeiend en veel te lang. Ze eindigt ook nogal voorspelbaar, met de ontdekking dat ze niet toevallig in Toverland zijn terecht gekomen. Bovendien staan er enkele vervelende fouten in dit boek. Zo worden de namen van de moeder en de lerares van de tweeling door elkaar gehaald en wordt er ergens gesproken over de schoonmoeder van Sneeuwwitje in plaats van over haar stiefmoeder. Spijtig, met zo’n toffe aanzet kon de uitwerking echt wel beter. Zoals zo vaak blijkt: schoenmaker, blijf bij je leest!