Wanneer Piek er heel zeker van is dat ze een kat wil, gaat ze opzoek naar de beste uitvinder van het land. Ze wil immers geen gewone kat: haar kat moet heel bijzonder zijn. Ze stelt haar eisen voor haar kat; nooit op de kattenbak hoeven, lange zachte haren hebben, zo groot zijn dat ze erop kan rijden, altijd doen wat zij wil en kunnen praten. Maar al heel snel ervaart Piek dat er heel wat nadelen verbonden zijn aan al die eisen. Stuk voor stuk laat ze een eigenschap van haar kat ongedaan maken, omdat haar vriendjes het zo erg vinden dat haar kat geen kattenbrokjes mag eten, dat de haren steeds enorm in de knoop geraken of dat het zo saai is omdat alles wat ze voorstelt om te doen goed is voor haar kat. Wanneer al de bijzondere eigenschappen ongedaan zijn gemaakt, kijkt Piek voor het eerst echt naar haar kat, naar haar snorharen en haar sierlijke staart, ze luistert naar haar gespin en beseft dat haar kat heel bijzonder is. 

Een ode aan het gewone, zou je dit boek kunnen noemen, want normaal kan ook heel bijzonder zijn. Piek wil geen gewone kat, maar eentje dat voldoet aan al haar eisen. Op een heel toegankelijke en begrijpbare manier wordt in dit boek het idee dat je alles naar je hand kunt zetten, te niet gedaan. Dat doen ze door erop te wijzen dat je alles veel mooier kunt voorstellen in gedachten dan dat het werkelijk is. Er wordt ook nadruk gelegd op het feit dat bijzonder willen zijn, niet altijd voordelen heeft. Misschien is het einde nog mooier: namelijk dat wanneer je goed kijkt naar iemand, iedereen heel bijzonder is, ook al heeft degene op het eerste zicht geen speciale eigenschappen.

Waar het verhaal een ode is aan het normale, zijn de illustraties het toonbeeld van kleurrijk en felheid. Heel het boek door word je verrast door intense kleuren, drukke taferelen en geen vierkante centimeter wit. Je merkt ook in de details dat de illustrator heel wat fantasie heeft. Dat maakt de tekeningen extra leuk, en zo kan je nog wat nieuws ontdekken na het een paar keer gelezen te hebben.  Wat ik een beetje mis, is echte emotie op het gezicht van Piek; dat blijft steeds wat oppervlakkig.