Dertien is Burton wanneer hij op de speelplaats zijn enige vriend Maurice in elkaar slaat, met een sok gevuld met batterijen. Het maakt hem in één klap populair bij de stoere gasten, maar verplicht hem ook tot twee sessies per week bij maatschappelijk assistente Liz. Op het ritme van deze gesprekken kom je de achtergrond te weten van Burton, of “Dikzak” zoals hij genoemd wordt. Zijn vader woont in Harlem, heeft bedenkelijke pedagogische principes à la “als je weet wat je wil, moet je ervoor gaan” om vervolgens een paar peperdure sneakers te jatten, en toont meer interesse voor z’n amoureuze veroveringen dan voor z’n zoon. Zijn moeder werkt zich te pletter en heeft haar zoon niet meer in de hand. Ook op het ritme van de gesprekken zie je Burton evolueren over dader naar slachtoffer, tot inzicht komen over zijn gedrag en enige hoop koesteren voor de toekomst.
Dat Curtis “50 Cent” Jackson III dit boek zelf geschreven heeft, lijkt me weinig waarschijnlijk. In het colofon wordt hij niet als auteur vermeld, op internet circuleert de naam van een ghostwiter, maar op de cover neemt z’n naam wel drievierde van de ruimte in beslag. Het zal allicht een stevig verkoopsargument zijn, en een poging gastjes als hij zelf aan te spreken en tot inzicht te brengen, met een verhaal dat in ieder geval wel door zijn leven geïnspireerd zal zijn. Om de kans op lezen te vergroten is het verhaal in 34 hapklare brokken geserveerd: hoofdstukjes van maximum tien bladzijden, in een directe taal, en overwegend in dialoog, gezien de gesprekken met Liz. Die structuur is een goeie vondst om je mee te nemen in het verhaal, in het personage, en in zijn evolutie. Al vind ik dat laatste niet echt geloofwaardig. Dat Dikzak op een dag ontdekt dat hij Maurice zonder reden in elkaar geslagen heeft, en van daaruit tot inzicht komt, oké. Maar om dan meteen een laptop te krijgen, zich te verzoenen met de lesbische partner van z’n moeder, het op te nemen voor een kind dat lastig gevallen wordt, een aanvraag te doen voor een kunstschool, en weer in de gratie te vallen van het meisje waar hij een oogje op heeft, is misschien iets te veel rozengeur in één keer?