Rosita is vijf vingers oud en draagt altijd bloemenjurkjes. Haar mama, Joke, draagt gekke ringen, soms wel twee aan één vinger en haar papa, Wim, is ontzettend lang en heeft altijd een stropdas om. Rosita, mama en papa vormen één gezin. Maar Rosita is bruin en mama en papa zijn blank. Als Marieke, Rosita's vriendinnetje, op een dag komt spelen, en de twee meisjes de verkleedkoffer induiken, trekt Rosita mama's jurk aan en verstopt ze haar knuffel onder haar jurk. Marieke weet wie Rosita is maar niet wie in haar buik zit. Rosita legt haar uit dat zij in mama's buik zit, maar Marieke schudt haar hoofd en merkt op dat Rosita niet in haar mama's buik gezeten heeft. Mariekes antwoord zet Rosita aan het denken en het maakt haar verdrietig. Als ze mama en papa vertelt waarom ze verdriet heeft, leggen ze Rosita uit dat ze geadopteerd werd en wat adoptie precies is. Op een tedere en aandoenlijke manier wordt aan kleuters duidelijk gemaakt wat adoptie inhoudt. De bijzonder mooie en paginagrote illustraties geven op een liefdevolle manier weer dat sommige kinderen een buikmama en een zorgmama hebben. Emoties worden eerlijk en duidelijk weergegeven. Het samenspel van warme tinten, tropische accenten en koele kleuren creëert een sfeer die het anders en toch gelijk zijn krachtig weergeeft. De personages zijn allen verschillend en op hun eigen manier anders: Rosita heeft een donkerbruine huidskleur, mama en papa zijn blank; mama draagt gekke kleren en juwelen terwijl papa ontzettend lang is en altijd een pak met stropdas draagt. De subtiele contrasten tussen de verschillende personages zullen kinderen ontgaan maar voor de aandachtige ouder krijgt dit boek een dieperliggende betekenis. Kortom dit is een juweel van een boek.