Dat Ava Dellaira goed kan schrijven, wisten we al sinds haar debuut 'Liefdesbrieven aan de sterren'. Toch lijkt ze zichzelf in dit boek nog te overtreffen. Met rake bewoordingen beschrijft ze het leven van twee generaties vrouwen: de 17-jarige Angie en haar moeder Marilyn. De verhalen van de twee personages wisselen elkaar af en spelen zich beide af wanneer de vrouwen zeventien zijn. Voor Marilyn moeten we daarvoor ongeveer achttien jaar terug in de tijd, maar dat stoort absoluut niet. In dit boek gaat Angie op zoek naar haar vader die ze nooit heeft gekend. Dit stukje van haar verleden en haar identiteit wil ze kost wat kost ingevuld zien. Dit boek illustreert zoals geen ander hoezeer het verleden een invloed kan hebben op het heden. Dat is trouwens niet alleen voor Angie zo. Ook Marilyn neemt nu nog steeds beslissingen die erg getekend zijn door wat ze als kind heeft meegemaakt.

Hoewel het boek vlot leest, had ik door de afwisseling niet altijd de neiging om snel verder te lezen. Dat is zeker niet negatief. Het boek na een hoofdstuk uit het leven van Marilyn of Angie aan de kant leggen, zorgde ervoor dat alles wat meer kon bezinken. Want ook al is het boek niet zwaar, er komen wel verschillende thema’s samen. Zo is er het soms schrijnende racisme, het liefdesleven van beide dames, maar ook de bijzondere band tussen moeders en dochters. Dit laatste wordt schitterend belicht in al zijn facetten. De karakters zijn mooi uitgewerkt en het boek blijft verrassen. Alleen het einde is niet helemaal bevredigend. De overdreven blije afloop zorgt ervoor dat het allemaal toch wat minder werkelijk overkomt. Misschien waren er hier wat meer woorden nodig geweest om de vele gebeurtenissen een plaats te geven. De laatste bladzijden doen afbreuk aan het rustige tempo dat de rest van de roman zo mooi maakt.