Je zou 'Onder een paraplu met gaatjes' als een groots miniboek kunnen bestempelen. Het telt nog geen 100 pagina's maar vertelt wel een aangrijpend en realistisch verhaal. Veel elementen uit andere jeugdboeken komen hier terug: een vrouwelijk en een mannelijk hoofdpersonage, Liv en Mario, beiden tieners. Ze zijn buren en groeiden allebei op in een éénoudergezin. Livs vader stierf toen ze zes was, Mario's vader verdween met de noorderzon toen Mario nog een baby was. Liv heeft een warme en hechte relatie met haar moeder. De band tussen Mario en zijn moeder daarentegen is stug, wat vaak in ruzie, discussie en tranen bij de moeder eindigt. Mario is een uitstekende student, een goede sporter en is op school populair, vooral bij de meisjes. Tot daar de gekende elementen. Liv is een een beetje een buitenbeentje, want ze heeft PKU, een stofwisselingsziekte. Zelf heeft ze leren omgaan met haar ziekte maar haar vriendinnen beginnen haar te mijden. Zij vinden dat er altijd wel wat is met Liv dat hun activiteiten in de weg staat. Mario is benieuwd naar Liv en haar ziekte en gaandeweg raken ze aan de praat. Wanneer Liv Mario onder zijn paraplu met gaatjes uitlegt wat haar ziekte precies inhoudt, krijgt Mario eindelijk een correct beeld van wie Liv is. Hij spoort haar aan om in de klas over haar ziekte te vertellen in de hoop zo alle roddels die nu over haar ziekte de ronde doen de kop in te drukken.
Of hun medestudenten begrepen hebben wat PKU is en of de roddel ophoudt, laat de schrijver in het midden. Dit boek laat de lezer even stilstaan bij de impact van een chronische ziekte op iemands leven. En wat onbegrip in de omgeving kan aanrichten.
Dit boek zou verplichte lectuur moeten zijn in het secundair onderwijs. Ik hoop dat ieder die zich in het personage van Ellen, Fie of Carla herkent, stilstaat bij wat hij of zij teweegbrengt. Een krachtig verhaal met een intense boodschap. En dat in nog geen 100 pagina's!!!