In het dorpje Kattenpis wonen honderden katten. Dat lijkt leuk, maar de realiteit is wel wat anders. De katten krijgen voedsel of jatten etensrestjes. Na de maaltijd moeten ze massaal hun behoeften doen. En hier zit nu net het probleem: de katten plassen en poepen echt overal. Heel het zuiderse dorp wordt er door geteisterd. Gelukkig blijft oma daar wat van gespaard. Zij woont helemaal boven in het dorp. Vanop haar balkon kan ze dit allemaal zien. Oma is gelukkig dat zij zo hoog woont. Toch is er iets dat haar wat verdrietig maakt: ze mist haar kleinzoon. Maar die komt morgen met de trein. Het boek is geschreven in een gewrongen rijmschema dat telkens uit vier regels bestaat. Dat rijmschema wisselt willekeurig, zoals het de auteur uitkomt. Bovendien is de woordkeuze erg mager. Het verhaal is al niet veel beter. Veel meer kom je niet te weten dan dat de katten overal kaka en pipi doen. Dat kan al eens leuk zijn in een prentenboek, maar hier is het er toch ver over. De humor is ver zoek. Het boek eindigt erg simplistisch met oma die haar kleinzoon mist en hem de volgende dag van het station afhaalt. Peter van Straaten is bekend als cartoonist. Als illustrator van een prentenboek kan hij het verhaal goed verbeelden. Jammer genoeg is het geheel een redelijke miskleun geworden. Het verhaal is te zwak en inhoudloos om te blijven hangen of om van enige betekenis te kunnen zijn.