Oliver is een ei van weinig woorden: hij kan op zijn ene en op zijn andere kant rollen en op zijn hoofd staan, maar daar houdt het ook op. Tot er iets ingrijpends verandert.
Het verhaaltje is echt zo beknopt en zo simpel, maar daardoor net wel aardig. Het bijzondere zit ‘m in de vormgeving: bladzijden van haast een cm dik, een cover in reliëfdruk, een zeer sobere bladspiegel in enkel wit en grijs, met een noot zwart, en een haast magische truc met een lint op het einde. Blijkbaar werd de auteur geïnspireerd door een goocheltruc die hij als kind zag. Voor de realisatie sprokkelde hij een aantal bestaande beelden bij elkaar.