Er is veel wat Ole durft: de straat oprennen om een konijn te redden, zijn vader dingen op de mouw spelden, spijbelen ... Eén ding durft hij niet: naar zijn nieuwe school gaan. Na het overlijden van zijn moeder is Ole samen met zijn papa Bram verhuisd, en hij is er als de dood voor dat zijn moeder vergeten zou worden. Elke dag verzint hij een ander excuus om niet naar school te hoeven, waar zijn hardwerkende vader telkens intrapt. En zo leert hij Rosa kennen, die het huis niet meer uitdurft sinds haar man van haar scheidde. Nadat hij Rosa geholpen heeft haar angst te overwinnen, is het de beurt aan Ole zelf. Omdat het verhaal zich in een beperkte ruimte afpeelt - Ole’s huis en straat - en een steeds weerkerend stramien volgt - opstaan, excuus om te spijbelen, met Rosa een stapje verder gaan - ligt de volle focus op het proces dat Ole – en evengoed Rosa - doormaakt. De kracht die ze wederzijds uit elkaar putten, maakt dat ze zich beiden over hun trauma heen zetten en de confrontatie met de buitenwereld aankunnen.