Joni wil graag nummer één zijn. En als ze dan niet het liefste of het mooiste meisje van de klas kan zijn, dan maar nummer één in andere dingen. Deze liggen dan ook niet voor de hand. Samen met haar vriendinnen Sandra en Annabel begint ze dingen te stelen in het winkelcentrum, dit vooral voor de kick. De gestolen spullen verstopt ze thuis onder een losliggende plank. Haar ouders merken er niet veel van. Ze zijn vol van hun naderende verhuizing naar een woongroep. Bovendien lijkt haar vader enkel nog oog te hebben voor Tilly, een vrouw die mee verhuist naar de woongroep. Voor Joni lijkt het alsof ze de enige is die zich vragen stelt bij deze relatie. Als de kick van het stelen eenmaal voorbij is, bedenkt Joni nieuwe uitdagingen waarin ze kan uitblinken, zoals in het kanaal stappen. Wat ze dan ook doet samen met haar vriendinnen. Jammer genoeg raakt één van haar vriendinnen hierbij gewond waardoor dit niet het verwachte resultaat geeft. Haar vriendinnen lijken enkel nog oog te hebben voor elkaar en hun gemeenschappelijk project over weekdieren. Als ook één van de ouders van haar vriendinnen zich duidelijk tegen haar keert, voelt ze zich helemaal bevestigd in haar rol van grootste rotkind van de wereld. Samen met Jacco, een stoere jongen van school, bedenkt ze dan ook een gevaarlijk plan. 'Nooit meer lief' is een boek dat vlot leest, met een eenvoudige, duidelijke zinsbouw. Zoals de titel reeds doet vermoeden, is het hoofpersonage Joni niet meteen een sympatiek, gemakkelijk meisje. Haar gedrag is ronduit onbehoorlijk en ze wordt door haar omgeving nauwelijks gestraft. Ze brengt haar vriendinnen en zichzelf meermaals in gevaarlijke situties. In de loop van het verhaal schopt Joni steeds wilder om zich heen en komt ze almaar meer alleen te staan. In de spannende, gevaarlijke slotscène komt er alsnog enig inzicht naar boven wat menig lezer een zicht van opluchting zal doen slaken. Gedragsproblemen en dit zelfs in extreme vorm, komen in dit boek openlijk aan bod en bieden de mogelijkheid om dit thema nadien in groepsverband te bespreken. Anna van Praag had haar boek 'Rotkind' willen noemen, maar de uitgever ging hiermee niet akkoord. Met dit boek wil ze tegen de schenen schoppen van de "brave kinderboekenliteratuur" waarin vooral lieve , vrolijke hoofdpersonages aan bod komen die hoogstens wat kwajongenstreken uithalen. Joni, het hoofdpersonage uit dit boek is dan ook een echt rotkind dat allesbehalve ondersteund wordt door begripvolle ouders en/of leerkrachten.