Andermaal een Bruna-boekje, nummer 112 al, dit keer over Nijntje die voor een bordje pap gezeten droomt van Luilekkerland. Net zoals al zijn voorgangers is ook dit boekje weer getekend in de bekende stijl : rechts zie je zeer eenvoudige, uitgepuurde tekeningen. De zwart omlijnde personages en voorwerpen worden opgevuld met heldere, meestal primaire kleuren die sterk contrasteren met de witte achtergrond zonder decor. Links vind je dan steeds vier regeltjes tekst, met rijmschema ABCB. De tekeningen en tekst vullen elkaar voortdurend aan; het rijm komt nergens geforceerd over en leent zich uitstekend tot ‘meelezen’. Dit blijft een leuk boekje dat ook jonge kinderen zal boeien, al kan de zedenles op de laatste pagina (“laat ik toch mijn pap maar eten/laat ik maar verstandig zijn/want dan blijf ik wat ik nu ben/ een gewoon gezond konijn”) mij absoluut niet bekoren.