Het boek begint met een reeks dankbetuigingen en met een testament van de schrijfster aan haar dochter Yasmina aan wie het boek is opgedragen. De sentimentele toon wordt al op de eerste bladzijde gezet als ze Yasmina haar “mooiste sprookje” noemt. Dan zijn er citaten van Isabel Allende, Anne Cameron en Kahlil Gibran, alsof de schrijfster woorden van anderen nodig heeft om te beginnen. Er is ook een verklarende woordenlijst en een uitvoerige bibliografie. Maar heel deze omkadering kon het verhaal niet redden. Het is opgevat als een raamvertelling rond een wijze vrouw Nadhira, die in het Rif-gebergte mensen van geneeskrachtige kruiden, wijze raad en verhalen voorziet. Regelmatig spreekt de schrijfster in de verhalen haar dochter rechtstreeks aan en dat is storend. Weinig verhalen konden mij boeien. Dit is een flauw, belerend en oninteressant boek.