Klaus Hagerup is een gevierd Noors auteur die stilaan ook in het Nederlandse taalgebied een grotere faam krijgt. Zijn bekendste werk is wellicht ‘De magische bibliotheek’ dat hij samen met Jostein Gaarder schreef, maar ook Hagerups andere boeken - waaronder het hier gerecenseerde - lonen zeer de moeite. ‘Markus en de meisjes’ maakt deel uit van een reeks van vijf boeken over de dertienjarige Markus, een kleine, blonde tiener die zo schutterig is dat hij op school Worm wordt genoemd. Het eerste deel ‘Markus en Diana’ verscheen in het Nederlands in 2007 en nu is er dus ‘Markus en de meisjes’. Deze nieuwe roman laat zich als een volledig zelfstandig verhaal lezen. Enige voorkennis over het eerste deel is absoluut niet nodig om je te laten inpalmen door de lotgevallen van Markus en zijn vrienden. Zoals de titel al laat vermoeden heeft Markus een probleem met meisjes. Hij is voortdurend verliefd maar wel bijna elke dag op een ander meisje. Alleen durft hij nooit de nodige stappen te zetten om contact te maken met die meisjes. Gelukkig is er zijn vriend Sigmund die steeds vol slimme plannetjes zit, al heeft hij het wel bijzonder lastig om de voortdurend wisselende stemmingen van Markus te volgen. Tenslotte is Sigmund zelf een dertienjarige jongen met last van zijn hormonen en niet ongevoelig voor het beschikbare vrouwelijke schoon. Mons, Markus’ vader, kan zijn zoon al evenmin raad geven bij diens liefdesperikelen want ook hij vindt het moeilijk om aantrekkelijke vrouwen te benaderen. Uiteindelijk besluit Sigmund om inspiratie op te doen bij beroemde liefdesverhalen uit de wereldliteratuur. ‘Markus en de meisjes’ is een lichtvoetig verhaal over opgroeien, verliefdheid en verlegen zijn, over vriendschap, ouderliefde en over literatuur. Hagerup verstaat de kunst om dit alles op een humoristische en tegelijk ontroerende manier te combineren. Naast slapstick-achtige scènes met Shakespeariaanse persoonsverwisselingen vallen vooral de rake en grappige dialogen op, en toch blijft alles bijzonder realistisch en herkenbaar. Een beetje jammer toch dat de kaft niet echt aantrekkelijk oogt. Vooral jongens zullen zich misschien door de titel of de omslagfoto laten afschrikken en het boek ongelezen terzijde leggen. En dat zou een gemiste kans zijn om kennis te kunnen maken met een heerlijk boek.