Guido van Genechten is geen onbekende in de prentenboekenwereld. Zoals met zoveel auteurs is het ook met deze auteur zo gesteld: ofwel hou je er van ofwel vind je het maar niets. Over het algemeen behoor ik tot die laatste categorie. Toch vind ik dit boekje net iets anders dan zijn andere uitgaven. Het kleine kartonboekje is bedoeld voor de hele kleintjes vanaf twaalf maanden. Het is volledig in zwart-wit uitgegeven, met zachte grijsnuances. De stijl is wat collageachtig. Je ziet tien dierenkinderen met hun mama. Ze worden voorgesteld zonder achtergrond of andere details. Alle aandacht gaat dus naar de twee dieren. Net het feit dat ze in zwart-wit zijn en dat de pagina’s mat zijn, maakt het boekje origineel. Onderzoek toont ook aan dat hele kleine kinderen zich aangetrokken voelen tot illustraties die enkel in zwart-wit zijn. De illustraties zijn bijzonder eenvoudig en sober en het zwart-wit benadrukt dit nog meer. De dieren zijn goed herkenbaar en ook het onderscheid tussen mama en kind is duidelijk. Je ziet huisdieren, dieren uit de tuin, maar ook dieren uit verre landen zoals de pinguïn en de olifant. Jammer is, dat de dieren die in werkelijkheid niet voor hun jongen zorgen evenveel aandacht krijgen als de dieren die dat wel doen. Elk kind heeft wel eens een poes gezien met een kitten, maar een moederslak met baby, of een moederspin met baby? Hier laat Guido van Genechten toch een steek vallen. Hoewel de variatie in dieren een pluspunt is, had hij toch wat realistischer kunnen zijn wat zijn keuze betreft. Een zeer eenvoudig en al bij al aantrekkelijk boekje voor de allerkleinsten.