Laura ziet ’s nachts een ster uit de hemel vallen, net voor haar deur. Ze raapt het sterretje op en neemt het mee naar haar kamer. Daar verzorgt ze het en ze kleeft het afgebroken sterstukje er weer aan. Het sterretje mag bij haar slapen! Maar ’s morgens is het sterretje verdwenen. Laura is verdrietig en moet de hele dag aan het sterretje denken. Maar ’s avonds ligt het sterretje weer in haar bed! Laura is dolgelukkig en ze speelt met het sterretje, maar het sterretje moet terug naar de hemel! Het schittert niet meer zo fel! Laura laat het sterretje terugvliegen naar de hemel met behulp van een ballon. Zo heeft Laura haar eigen sterretje aan de hemel! “Zo’n sterretje heb jij toch ook?” Het boek begint al fout, want om van binnen naar buiten te kijken in het donker - zeker naar de sterrenhemel - kun je het best je licht uitdoen! Kinderen zijn gefascineerd door sterren en elk kind droomt er wel eens van om zo een sterretje te grijpen … Jammer dat er met deze kinderlijke wensdroom geen beter verhaal werd gemaakt. De plot hier is zo melig en flauw en de tekeningen zijn even steriel en weinigzeggend. Het glinsterende sterretje op de cover en binnenin zal wellicht heel wat kleuters aantrekken, maar daar is dan ook alles mee gezegd.