Lang zal ze leven

De 84-jarige Ida is het leven moe. Ze vindt geen plezier in de koffiepauzes in de serviceflat, heeft een hekel aan de weduwes, die zich blindstaren op de foto’s van hun kleinkinderen en voelt enkel nog bitterheid. Zelf is ze niet getrouwd geweest en heeft ze geen familie die haar komt bezoeken. Ze vindt dat niet erg en berust al lang in het feit dat de medebewoonsters haar daarvoor veroordelen. Ondanks haar gemoedstoestand komt Ida toch niet over als een zielig persoon. Ze heeft een sterke persoonlijkheid en een krachtige wil, die wel verheven lijkt boven haar leeftijdsgenoten. Ze heeft afstand genomen van het dagelijkse leven en wacht enkel nog op de dood. De auteur schrijft over Ida in de derde persoon en in de verleden tijd. Daarnaast heb je de zestienjarige Eva. Een doorsnee-puber, vol leven en energie. We maken kennis met haar dagelijkse beslommeringen: haar vriendschappen die door verliefdheden wat beginnen te wankelen, het gezeur van haar ouders en de onzekerheid die zo eigen is aan opgroeiende meisjes. De hoofdstukken waarin Eva aan het woord is, zijn geschreven in de ik-vorm en in de tegenwoordige tijd. In flashbacks krijgt de lezer een zicht op het mooie en goedgevulde leven van Ida. We ervaren haar emoties als ze tot het besef komt dat schoonheid en het leven haar niet meer kunnen beroeren. Als Ida op een dag een wandelingetje maakt en ze moet wachten voor een gesloten overweg, besluit ze dat ze op de sporen gaat staan en de trein een eind mag maken aan haar leven. Op dat moment is ook Eva, op weg naar school, in de buurt. Ze twijfelt geen moment en trekt net op tijd Ida weg. Al snel krijgt Eva een heldenstatuut, waarvan ze niet goed weet wat ze ermee moet. Eva blijft met veel vragen zitten en zoekt toenadering tot Ida. Dat verloopt moeizaam, want Ida houdt het liefst iedereen op een afstand. Voor Eva is het erg schokkend om te moeten ontdekken dat Ida niet langer wil leven en dat het een bewuste keuze was om op de treinsporen te blijven staan. Er groeit vanaf dan een bijzondere band tussen Eva en Ida. ‘Lang zal ze leven’ is een gevoelig en erg mooi boek over tegenstellingen: een fris leven vol beloften en het verlangen naar de dood. Koos Meinderts legt met veel gemak een fragiele sfeer in het verhaal en combineert dat met poëzie. Ida is een belezen vrouw, die veel van gedichten houdt. De auteur laat haar geregeld citeren uit werk van J.C. Bloem en Herman Gorter. Deze gedichten zijn achteraan in het boek ook opgenomen. Meinderts heeft het talent om veel te zeggen met weinig, maar zorgvuldig gekozen woorden. Dit boek zal je niet onberoerd laten. Een absolute aanrader, die nog lang zal nazinderen ...