Raaf is verdrietig. Zijn hond Roef is gestorven. 'Dan nemen we toch een nieuwe hond' had mama gezegd. Alsof Roef zomaar een ding was. Echt niet. Nu wandelt Raaf alleen door het park. Hij mist zijn vriend. Het park doet hem aan Roef denken. Aan zijn zachte witte vacht, aan het harde trekken aan de lijn. Andere honden zijn maar stom. Zeker zo'n kleine keffer die met een hoge-hakken-mevrouw voorbij wandelt. Roef was tien keer zo groot en tien keer zo lief. Dan belandt de kleine keffer in het water. Zou Raaf gaan helpen? 

Floor Tinga hanteert eenvoudige één-regel-zinnen met een sober, duidelijk leesbaar lettertype. Hier en daar worden woorden in een groter kleurrijk lettertype weergegeven. Soms met als doel een belangrijke vaststelling te benadrukken, soms om een geluid weer te geven. Het verhaal wordt vanuit het standpunt van Raaf verteld. Tijdens zijn wandeling haalt hij herinneringen op aan Roef. Als lezer voel je zijn verdriet. Geen enkele hond kan Roef vervangen. Of toch? Zijn alle andere honden stom? De grappige vluchtige tekeningen van Ilse Hermans ondersteunen de tekst en maken het geheel minder zwaar. 

Een ontroerend verhaaltje over het verdriet na het verlies van een huisdier. Voor jonge lezers op leesniveau AVI E4/AVI 5.