Het hoofdpersonage van dit boek heet Fien. Ze woont in een weeshuis, want haar beide ouders zijn al lang overleden. Ze heeft nog een poosje bij haar oma gewoond tot die ook is gestorven. Nu verblijft ze dus in een weeshuis en het is er niet leuk. De kinderen hebben geen eigen kamer, ze moeten klussen doen, alles moet op vaste tijden gebeuren, er is heel weinig leuks en verrassends te beleven. Op gezette tijden komen er mensen naar het weeshuis, die een kind willen. Dan mogen ze de kinderen bekijken, zoals dieren in een dierentuin. Elk kind hoopt natuurlijk dat het gekozen zal worden. Bij Fien zal dat waarschijnlijk niet meer gebeuren, want de meeste ouders kiezen jonge kinderen en Fien is al een jaar of negen. Gelukkig heeft Fien een hobby waar ze zich helemaal in kan uitleven en dat is tekenen. Daar kan ze een hoop frustratie in kwijt. Door die tekeningen wordt ze op zekere dag opgemerkt door Wuf, een wat exentrieke maar bijzonder levenslustige vrouw. Wuf heeft een heel rare winkel: een drogerij. Je kan er komen opdrogen als het buiten nat en koud is, en tegelijk een praatje slaan. Wuf leidt ook een hondenuitlaatclub: ze neemt een hoop eenzame mensen op sleeptouw om andere mensen hun honden uit te laten. Ze is ook nog kok en gaat uit wandelen met oude mensen. Kortom, haar hartelijkheid kent geen grenzen. Ze wil ook best Fiens vriendin zijn. Die vindt dat wel leuk, maar ze is ook bang om Wuf te dicht te laten komen. Ze zou zo eens opnieuw moeten verdwijnen. Geleidelijk aan groeit hun vriendschap, en ook het vertrouwen. Wuf besluit Fien te adopteren. Maar omdat ze zo'n speciale levenswandel heeft, wordt ze eerst grondig doorgelicht. Gelukkig eindigt het goed, Fien heeft weer een thuis. Het boek is goed geschreven, hoewel de plot tamelijk voorspelbaar is en er zeker clichés in zitten, zoals het akelige weeshuis of de boze mevrouw die Wuf moet 'doorlichten'. Maar er zitten ook veel onverwachte dingen in. Daar zorgt de onvoorspelbare Wuf wel voor. Er zit ook een spannend aspect aan het boek, want de adoptie lijkt aanvankelijk niet te lukken, maar dat zou natuurlijk al te wreed zijn. Tenslotte is het gegeven van het boek ook interessant: welk kind heeft nooit gefantaseerd over wees zijn? De zwart-witillustraties van Jan Jutte, alias Fien, zijn leuk. Hij doet zijn best om op kinderlijke wijze te tekenen, maar dat is niet helemaal gelukt. Wat wel heel prettig is, is dat de tekeningen met onderstaand commentaar een beetje los staan van het verhaal, zodat ze er iets extra aan toevoegen.