Jacobus, een wasbeer, is somber opgestaan. Hij gaat naar de rivier, want zwemmen is leuk, maar daar aangekomen heeft hij geen zin om in het water te plonzen. Ook de grote berg vanwaar je ver kan kijken brengt geen soelaas. Jacobus blijft even somber. Op een sukkeldrafje gaat hij naar zijn goede vriend Mol. Het is Mol die op een idee komt dat wel eens zou kunnen werken! Als je somber bent, moet je iets ondernemen, een taart bakken bijvoorbeeld. Door iets te doen vergeet je dat je een slechte bui hebt en voor je het beseft, is ze over. Dat heeft Mol mooi in de gaten. Op zich is de idee achter dit verhaal niet slecht. Het blijft alleen steken in goede bedoelingen en het is allemaal erg voorspelbaar. Ook de tekeningen zijn ronduit flauw. Ze zijn vormelijk zwak en het koloriet spreekt niet aan. Dat komt omdat de illustrator zo natuurgetrouw mogelijk de dingen inkleurt. Door een gebrek aan verbeelding haalt hij het leven uit de prenten. Dit verhaal komt nergens uit de verf.