Een boek zo mooi en intrigerend dat je bang bent om het open te doen en met je eigen woorden te omvatten, want er zijn niet genoeg woorden, niet de juiste, om dit boek gepast te beschrijven.
Dat gevoel had ik toen ik 'Ik wou' voor het eerst vastnam. Wat een ongelooflijk mooi vormgegeven, geïllustreerd en geschreven boek. Veel meer dan een boek nog is het een familieportret. Geïnspireerd door de klassieke portretten van vroeger waarbij iedereen ‘op zijn zondags’ gekleed wat star in de camera staart, ‘omdat het moet’, ging Ingrid Godon aan de slag. Ze is een echte observator en slaagt erin om zulke gezichten te tekenen die zo kijken dat ze een blik terug letterlijk afdwingen. Grote, ronde hoofden, weinig haar maar veel huid en ogen die een beetje vreemd ver uit elkaar staan.
Elk ‘personage’ kreeg een naam, ook weer ingefluisterd door een ouderwetse familiedatabank van ouderwetse namen: Leon, Alice, Susanne, Franz, …
Elke prent, een verhaal op zich, werd vergezeld van korte ‘Ik wou’-tekstjes van Toon Tellegen. Hij zette de prenten om in woorden en gaf er een eigen draai aan, zonder de prenten met zijn woorden te verdraaien.
Grafiek geïnspireerd door foto’s, door oude meesters in de schilderkunst. Ingrid Godon en Toon Tellegen zetten een prachtsamenwerking op. Een geluk dat dit boek verscheen.