Met de pretentie van een welweter geeft Muis aan de andere dieren te kennen dat ze een tijger is. Wasbeer geeft categoriek aan dat een tijger veel groter is en Vos tekent in het zand dat een tijger strepen heeft. Maar Muis blijft resoluut bij haar standpunt. Grotesk grappig wordt het wanneer heel imposant een tijger tegen de pretentieuze muis brult dat hij een tijger is. Nu word je als kijker verrast dat die kleine wijsneus die reuze tijger helemaal onderuit haalt. Ze wijst op zijn kriebelneusje en kleine handjes. De expressie van de tijger is grandioos suggestief, hij is er helemaal ondersteboven van, hij is nog een zielig hoopje ellende wanneer muis etaleert wat ze zoal kan. Ze weet van geen ophouden, want met zelfvoldane poses geeft ze commentaar op de andere dieren. Met een air zegt ze dat Vos een ballon is, Slang een banaan en het kleurrijke vogeltje een lolly. Aangekomen bij de vijver schrikt muis van haar spiegelbeeld in het water.
Als kijker verwacht je dat nu de waarheid aan het licht komt. Maar eigen aan de ongebreidelde humor van Ross Collins, zorgt hij voor een onverwacht plot. Zijn humor en sprekende illustraties zijn ongeëvenaard. Hij boeit en verrast van het begin tot het einde. De poses van de zelfvoldane muis passen perfect in de denkwereld van de kleuter, die ook weleens volhardend bij zijn standpunt kan doordrammen. Het scenario past precies in de fantasiewereld van de nieuwsgierige kleuter die fier overtuigend zijn kennis ook graag etaleert als een welwetertje.

De kleuters zullen veel pret beleven, deze humor is op hun lijf geschreven en komt prachtig tot uiting in de expressieve levendige illustraties van Ross Collins. De vertelstijl past er perfect bij, waarbij de keuze en variatie in lettertype de sfeer duidelijk versterken.