Wanneer de ouders van Iris hun huis verbouwen, mag ze een tijdje bij haar oma gaan logeren die in een leuk huisje woont dichtbij het strand. Mimi is geen doorsnee oma, integendeel: ze bruist van energie en kan heel lekker koken. Maar wanneer ze erwtjes in het cakebeslag doet of jam op het roerei smeert, begint Iris zich een klein beetje zorgen te maken. Ook de rommel in huis neemt toe en soms verdwaalt oma. Mason, de buurjongen die vriendschap zoekt met Iris, zegt dat ze begint te dementeren. Maar dat is niet wat Iris wil horen. Ze proberen Mimi zoveel mogelijk te helpen om haar niet te laten verdwalen in haar eigen schimmen.

Dit verhaal met als thema dementie is niet gemakkelijk om jonge kinderen mee te confronteren. Toch is de schrijfster erin geslaagd om er een heel begrijpelijk en avontuurlijk verhaal van te maken. De ik-persoon Iris vertelt dag na dag over hoe fijn het is om bij oma te logeren. Mimi is een vrolijke oma, ook al begint ze soms rare dingen te doen en veel te vergeten. 

Het verhaal, dat goed vertaald is, speelt zich af in een klein kuststadje in het zuiden van Engeland, Brighton. In kleine hoofdstukjes die met een paar in vet gedrukte letters de inhoud aankondigen, leer je de omgeving en mensen kennen die het wereldje van Mimi uitmaken. Zo is er het mysterie van haar verdwenen zus Carol. Mason loopt als een hondje achter Iris aan maar stilletjesaan groeit hun vriendschap en beleven ze plezier met elkaar. 

De verdienste van de schrijfster is dat ze dit mooi uitgegeven verhaal heel eenvoudig en met veel samenhang tussen alle personages verteld heeft. Nooit is het zwaarmoedig; het is eerder speels en soms ontroerend. Bijvoorbeeld wanneer Iris machteloos moet toegeven dat er echt iets mis is met haar oma. Toch weegt het nooit zwaar en leest het heel vlot. Een verhaal dat zich uitstekend leent om voor te lezen in de klas, maar ook heel verrijkend is om zelf te lezen.