Het niet-zo-lieve heersbeestje
Dit boek combineert humor met een educatieve waarde. Het begint al bij de waarschuwing dat dit sprookje niet zal aflopen met “en ze leefden nog ...” omdat misschien niet iedereen meer zal leven. Van die originele intermezzo’s krijgen we er meer te lezen in dit verhaal, waardoor het boek net dat tikkeltje extra krijgt.
Maar het verhaal is ook woke. Dat merken we meteen op de tweede pagina. Daar maken we kennis met het hoofdpersonage Mo. Mo is een meisje, of althans volgens de meeste mensen. Mo is geboren als jongen en het interesseert haar eigenlijk niet of ze een jongen of een meisje is. Ook doorheen het boek is Mo steeds genderneutraal weergegeven. Er is wel gekozen om Mo te omschrijven met zij en haar, wat het voor sommige lezers gemakkelijker maakt dan wanneer het zou gaan over hen en hun.
Mo maakt samen met haar vrienden reuzeninsecten om ouders aan te vallen. Dat doen ze door de insecten groenten te laten eten, dat is gezond natuurlijk. Als ultieme aanval voorzien ze een bombardement van stuifmeel op straat waardoor al het grijze eindelijk groen wordt. Het is een pleidooi voor het behoud van groene ruimte en komt zeker wel binnen bij kinderen. Leuk om in gesprek te gaan over de meerwaarde van insecten.