Dit prentenboek met drie verhalen is niet zo gemakkelijk voor kinderen. De prenten zijn zeer chaotisch opgebouwd. Ze bestaan uit figuren in felle effen kleuren die willekeurig in de bladspiegel geplaatst zijn. Zo staan er op de eerste dubbele pagina her en der dertien tulpachtige bloemen die er soms wel en soms niet anders uit zien. Zes tulpen bestaan uit een rode halve cirkel, drie uit rode driehoeken, één uit een gele driehoek met een hap uit en drie uit blauwe halve cirkels met twee hapjes uit. Hoewel dit dus bloemen zijn en geen bomen, speelt dit verhaal zich toch af in een bos. In dit bos wonen pinguïns die de hoofdrol zullen spelen in de drie verhalen. Op deze eerste pagina trekken ze een karretje voort waarin verschillende versieringen liggen. Ze gaan sardientjesijs maken voor het huwelijk van vos. Erg logisch is dit alles in mijn ogen niet.

De chaos die op de prenten heerst, heeft ook zijn weerslag op de tekst. Deze staat willekeurig ergens tussen de afbeeldingen. Dit zorgt soms voor verwarring. Bijvoorbeeld op de tweede dubbele pagina waar de pinguïns hun vriend Leen (een mannetje!) ontmoeten. Dit zinnetje staat immers vlak boven de (groene!) leeuw geschreven, terwijl Leen een eenhoorn blijkt te zijn. In het tweede verhaal heet hij trouwens Leenhoorn.

Het huwelijk van vos waarvan sprake is op de eerste pagina speelt geen rol meer in het eerste verhaal. Dit gaat helemaal over Leen die wil wegvliegen. Ook in het tweede verhaal over de manen van de leeuw is het trouwfeest opeens niet meer belangrijk. Pas in het derde verhaal trouwt de vos eindelijk. In elk verhaal is wel iemand iets kwijt en maken de pinguïns en hun vrienden zelf een alternatief. Dit lukt altijd waardoor ieder verhaaltje eindigt met dezelfde quote: "wees blij!". Maar helaas ... van dit boek word ik helemaal niet blij.