In de Kronieken van Droefenis, die de monniken schrijven, staat dat er op een dag een meisje de koning zal onttronen. En dan vindt broeder Edik een meisje in de stal bij Answelica, de geit die niemand de baas kan. Het meisje herinnert zich alleen haar naam, Beatrice, en vreemd genoeg kan ze lezen en schrijven, wat bij wet verboden is. Broeder Edik vermomt haar als monnik, maar toch moet ze vluchten voor de soldaten van de koning. In het gezelschap van de geit, de dorpsjongen Jack, broeder Edik en de geheimzinnige man Cannoc trekt Beatrice uiteindelijk zelf naar de koning.

De kleurrijke personages van dit boek zijn bijzonder goed uitgewerkt en beeldend beschreven. Dat begint met Answelica “(…) een geit met tanden die de spiegel van haar ziel waren: groot, scherp en weerbarstig.” Broeder Edik steelt onmiddellijk je hart, met zijn ene rondzwervende oog, en zijn overleden vader die hem blijft straffen in zijn gedachten. En dan is er Beatrice zelf natuurlijk, een wijs en dapper meisje dat zich langzaam haar traumatische verleden herinnert en daadkrachtig omgaat met die kennis. Jack is dan weer ontroerend eenvoudig en oprecht. Wanneer Beatrice hem leert lezen voelt hij dit aan “(…) alsof elke letter een deur was die vanbinnen bij hem openging, een deur naar een verlichte kamer.” Het mag duidelijk zijn dat de schrijfstijl niet het doorsnee lezertje zal aanspreken; de vanaf 9 jaar die de uitgeverij opgeeft, lijkt me dan ook te jong. Bovendien moet je er als lezer ook geweldig goed je hoofd bijhouden om te weten waar je in het verhaal zit, met de gedachten van Beatrice die steeds weer afglijden naar het verleden dat ze probeert te reconstrueren, een verhaal over een zeemeermin dat tussen de gebeurtenissen wordt verteld en dan nog enkele fragmenten in een ander lettertype dat zich ondertussen bij de koning afspeelt.

Maar voor de liefhebbers is het een krachtig verhaal, in een rijke taal, met sfeervolle illustraties die het middeleeuwse gevoel versterken.