In “Hallo nu” volgt de lezer het magische (liefdes)verhaal van Jude. Ik plaats liefde bewust tussen haakjes, omdat ik uit dit boek toch ook andere dingen haalde dan een verhaal rond liefde alleen. Nooit eerder las ik een boek als dit. Het kwam soms ietwat verwarrend en magisch over, maar steeds geschreven in een taal die me wist te raken. De term "lyrische stijl", die op de achterflap te lezen staat, is voor zo goed als het hele boek van toepassing. Je kan ervan houden, maar evengoed na een paar hoofdstukken willen wegleggen. Het lijkt me dan ook een boek voor gevorderde lezers, die kunnen genieten van de poëtische taal van Jenny Valentine. Lezers die het niet erg vinden om sommige deeltjes te herlezen om goed te begrijpen wat er staat geschreven. Ik ben in ieder geval fan, maar ik ga ervan uit dat niet iedereen hier hetzelfde over zal denken, net omdat het zo speciaal is.

Jude verhuist voor de zoveelste keer omdat haar mama nog maar eens een stukgelopen relatie te verwerken heeft. Elke keer moet Jude afscheid nemen van school, vrienden en omgeving. Elke keer gaat haar mama ervan uit dat dochterlief in no time een nieuw leven zal opbouwen. Dat Jude weinig geloof hecht aan de liefde is dus absoluut te verdedigen. Toch overkomt het Jude dat ze uit het niks als een blok voor Novo valt en zo kan voelen wat verliefdheid allemaal kan inhouden.

Vanaf het moment dat Jude Novo ziet, wordt het verhaal magisch, mysterieus en dromerig. De dingen die gebeuren voelen eerder vreemd en onrealistisch aan, waardoor ik als lezer echt wel getriggerd werd. Wat is er hier eigenlijk allemaal aan de hand? Wat is er echt en wat wordt er gedroomd? Wordt er in de tijd gereisd? In een rijke taal beschrijft de auteur situaties en gevoelens die voor interpretatie vatbaar zijn. In enkele hoofdstukken beschrijft Valentine vooral, wat nogal saai kan overkomen. Elke lezer zal een eigen idee hebben over de gebeurtenissen. Ideaal om hier verder over na te praten.

Ik haalde uit dit boek o.a. dat verliefdheid allesoverheersend kan zijn, maar evengoed dat het ongelooflijk hard kan toeslaan. Daarbuiten vond ik ook een duidelijke verwijzing naar de schoonheid van het leven en dat je niet mag vergeten om ervan te genieten. Ook keuzes maken om jezelf niet te verliezen kwamen aan bod.

Tijdens het lezen vroeg ik me af of de personages wel bestonden, dat ze misschien overleden waren of dat er gedroomd werd. Uitsluitsel kreeg ik hier niet over, maar net dat vind ik origineel aan dit boek. Ik werd telkens weer naar het boek toegezogen. Het is geen hapklaar verhaal, maar eerder een kunstwerk waar je je eigen betekenis aan kan geven.