Het hoofdpersonage, de veertienjarige Zita, is (dood)ziek. Alle onderzoeken draaien op niets uit en geen enkele dokter vindt de oorzaak. Cor, haar broer, zit op kostschool om het leven van Zita's moeder te verlichten. Want de dagelijkse zorg voor Zita weegt zwaar op haar leven. Vooral omdat zij er alleen voor staat want Zita's vader is acht jaar geleden gestorven aan kanker. En van oma verwacht zij ook geen hulp. Maar beetje bij beetje vallen tal van puzzelstukken in elkaar en ontdekt Zita tot haar grote verbijstering dat haar moeder de oorzaak is van haar ziekte. Zij lijdt aan het syndroom van münchhausen-by- proxy: sinds de dood van haar man heeft zij een voortdurende ziekelijke behoefte aan aandacht, waardoor zij haar weerloze dochter doet lijden en traag maar zeker doodt door vergiftiging. De auteur baseerde dit verhaal op ware feiten, wat het des te gruwelijker maakt. Zij vertelt het met een gedegen vaart in korte hoofdstukjes, wat de leesbaarheid verhoogt. In het eerste deel overkomt je soms het gevoel dat het allemaal wat overtrokken en te weinig genuanceerd is: de moeder levert een strijd tussen liefde en haat, Zita worstelt midden in haar puberteit met veel verdriet door angst, het ontbreken van kansen en zich niet aanvaard voelen, oma wil liefde geven maar wordt voortdurend gekortwiekt door de moeder, enzomeer. Enkele lichtpuntjes zijn Cor, haar levenslustige broer en Marie, haar enige vriendin. Maar dit mag niet verhelpen dat het geheel erg zwaar op de hand overkomt en dat de grote brok miserie je doet neigen naar ongeloof. Maar dan in het tweede deel, eens Zita de ware aard van haar ziekte ontdekt, versnelt het tempo en laat het je als lezer niet los. Hier barst de hel los en word je als lezer samen met Zita mee heen en weer geslingerd tussen twijfel, angst en opstandigheid. Het hoopvol einde zet dan weer een kleine domper op het geheel, door pseudo-therapeutische praatjes als: 'geloof in jezelf', 'hou van jezelf', 'jij bent verantwoordelijk voor je eigen geluk', 'het zit van binnen', en dies meer. Jammer. Want de moed om rond dit vrij complexe onderwerp een verhaal te schrijven kunnen we alleen maar toejuichen.