Rachel Bright en Jim Field sloegen de handen nog eens in elkaar om een prentenboek met een subtiele boodschap uit te brengen. Deze keer maken ze duidelijk dat het grote woord voeren niet altijd als aangenaam ervaren wordt.

Gekkie is vol van zichzelf. Hij zingt, roept en wilt vooral constant gezien worden, tot grote ergernis van iedereen rondom hem. Wat de gekko zo fantastisch aan zichzelf vindt, is immers allemaal niet zo geweldig. Zijn zangtalent bijvoorbeeld, laat te wensen over. Wanneer uiteindelijk toch iemand de moed heeft om Gekkie te zeggen waar het op staat, loopt hij weg. Door in een kloof te gaan zingen en roepen komt Gekkie er via zijn echo achter dat het geluid dat hij voortbrengt toch niet dat is. Dat doet hem het besluit nemen om zijn gedrag te veranderen.

De schreeuwerige kleuren op de kaft en in het boek geven perfect weer hoe schreeuwerig Gekko is. Zelf werd ik niet aangetrokken door het felle fuchsia, maar na het lezen van het verhaal vond ik dit wel de ideale cover. Het geeft de gekko perfect weer: midden in de spotlights, luid roepend op de voorgrond. Misschien was het ook wel leuk geweest als de kleuren wat minder fel werden vanaf het moment dat Gekkie zijn gedrag aanpaste. De slotzin “Je krijgt wat je geeft, en van wat je kunt geven, is liefde het grootst en het mooist in het leven” vind ik ook net wat te melig om te eindigen. Het is ook wat naast de kwestie, lijkt me.

Ook deze keer nam Bette Westera de vertaling voor haar rekening. De tekst staat op rijm, maar niet steeds in een gemakkelijke cadans. Wil je dit boek voorlezen, bereid je dan zeker even voor, want soms komt het rijmwoord in het midden van een zin of pas op de volgende bladzijde.

Het verhaal leent zich zeker tot een nabespreking. De inhoud is niet slecht, maar ik ben meer fan van Laat maar los, koala en De leeuw in de muis.