Neem dit boek vast en lees de korte inhoud. Dan lijkt het alsof je het zoveelste toekomstverhaal gaat lezen. Maar de illustraties, de titel en de korte recensies op de kaft doen je hopen dat dit wel eens iets anders zou kunnen zijn. En die verwachting wordt volledig ingelost.
We worden meegenomen in de wereld en het hoofd van Standish. Een jongen met leerproblemen en een blauw en bruin oog, wat als ‘afwijkend’ wordt aanzien. Daarom woont hij in Zone Zeven, een getto van het Moederland. Zijn ouders zijn afgevoerd en hij probeert te overleven met zijn opa. Dan krijgt hij nieuwe buren en ontstaat er een unieke vriendschap tussen hem en de buurjongen, Hector. Samen proberen de jongens in een gemanipuleerde wereld te overleven. De fantasieplaneet in hun hoofd helpt daarbij. Maar dan verdwijnt Hector. Een ondergrondse organisatie probeer ondertussen een opstand te organiseren en Standish staan moeilijke keuzes en beslissingen te wachten.
Je breekt je als lezer voortdurend het hoofd om de hele puzzel te kunnenn leggen, maar het hele verhaal krijg je maar met stukjes en beetjes via flashbacks te horen.
Er wordt verwezen naar de eerste maanlanding, maar de datum klopt niet. Een stuk geschiedenis wordt dus herschreven. Het is duidelijk dat er een discriminerend, manipulatief regime aan de macht is gekomen. Een oefening in ‘Wat als …'? Bijvoorbeeld: als Hitler de oorlog niet verloren had, wat dan? De wereld die beschreven wordt, is veel unieker en realistischer dan in andere echt futuristische verhalen. Het zijn de levensechte gevoelens en de ontroerend geschetste relaties die het verschil maken. 
De sterkte van dit boek zit hem in de eenvoud met toch een straf, aangrijpend verhaal. Een aanrader voor jong en oud!