De verhalen van Annie M.G. Schmidt mogen dan door een aantal critici als rolbevestigend en gedateerd beschouwd worden, dat weerhoudt uitgevers er niet van om telkens weer met een nieuwe uitgave uit te pakken.
Alle avonturen van Jip en Janneke werden door Annie M.G. Schmidt geschreven voor de kinderpagina van Het Parool. Vijf jaar lang (van 1952 tot 1957) schreef ze iedere week een verhaaltje over de twee kleuters. De verhaaltjes zijn vanaf 1953 gebundeld en in 1977 verscheen de grote Jip-en-Janneke-bundel. Deze stond model voor de in 2003 verschenen jubileumuitgave onder de titel ‘Jip en Janneke vijftig jaar’.
De teksten die voor de bundel ‘Een jaar met Jip en Janneke’ werden gekozen, zijn op die edities gebaseerd en de zwart-wittekeningen zijn hieruit afkomstig. Voor deze nieuwe editie werd de vormgeving aangepast en werden een viertal verhalen vervangen.
Tekenares Fiep Westendorp maakte vanaf het begin de illustraties bij de verhalen. Rekening houdend met het drukprocedé van de krant maakte ze geen gedetailleerde lijntekeningen maar silhouetjes. Die werkwijze bleef ze trouw, ondanks de beperkingen die dat inhield. Wel heeft ze voor verschillende bundelingen en drukken door de jaren heen nieuwe tekeningen van Jip en Janneke gemaakt. Ze paste de hoofdjes en lichaampjes licht aan en moderniseerde doorheen de jaren hun kleding. Van 1976 tot 1980 maakte Fiep Westendorp voor het kleuterblad Bobo kleurenillustraties voor de verhaaltjes. Voor dit boek maakte Gioa Smid een selectie van de mooiste en meest bijzondere kleurenillustraties. Jip en Janneke, nog steeds in zwart-wit, bevinden zich nu op paginagrote afbeeldingen waarin vooral blauw en groen op de achtergrond opvallen. De illustraties roepen de sfeer van de jaren ’60, ’70 op met vormen en attributen die vandaag terug te vinden zijn in een terugkerend modebeeld met enige nostalgische verwijzing naar weleer.
Beeld noch verhaal zijn spectaculair, eerder gewoon, aansluitend bij het verloop van de nabije tijd, realistisch, gebaseerd op herkenbaarheid en begrip. Ze stralen op die manier een warme vertrouwde veiligheid uit. In beide zit er tussen lijnen en zinnen een humor verweven, waardoor de alledaagse verhalen zich des te meer lenen tot voorlezen voor wie de wereld dicht bij huis nog moet verkennen. Wellicht is het ook die humor, zowel in beeld als taal die tal van volwassenen weet uit te nodigen tot opnieuw voorlezen van verhalen die kritiek van feministes overleefden, weerstand boden aan vernieuwingsdrang en stand hielden naast de concurrentie van andere eigentijdse kinderkoppels.